Vissen vol verlangen.
Ademloos door het uitzicht en door het water waarin het hooggebergte met
zijn vlekken van sneeuw wordt weerspiegeld, tast u opnieuw naar het enige
wat u eigenlijk nodig heeft voor het vissen: kunstvliegen, vliegenhengel
en reel - en natuurlijk zout. Voor het geval u toch van plan zou zijn een
visje of wat voor de maaltijd te vangen. Maar over het algemeen gaat het bij
het vlieg - en spinvissen in het noorden ondanks alles toch om het terugzetten
van de vissen voor de volgende gast, en de daarop volgende. Dit alles in het
schijnsel van de middernachtszon.
De gemakkelijkste mainer om naar Storuman - Tärnaby - Hemavan en het u daar
wachtende sportviswater te komen, is met het vliegtuig of met de auto. U
volgt gewoon Blå Vägen, de blauwe weg, het "blauwe lint" van "Southern
swedish Lapland". Blauw, dat in het Engels 'eenzaam' of 'met een gevoel
van eenzaamheid' kan betekenen. En dat klopt precies, omdat de Tärnabergen
de laatste van alle streken was die gekoloniseerd werd.
Pas honderd jaar geleden besloten mensen om daar in de wildernis te gaan
wonen en een toekomst op te bouwen.
Een deel van dat avontuur kunt u vandaag nog proeven wanneer u met een vaste
greep om uw spin- of vliegenhengel de bergen beklimt, gezeten op de rug van
een IJslandse pony. Of misschien om vanuit een helikopter het stelsel van
meren en kronkelende rivieren te bereiken. Een avontuur waar de kolonisten,
die voor de helft uit Lappen bestonden, een meerwaarde aan toevoegen door
een vriendelijke ontvangst en een helpende hand.
Daarna gaat u in volle vaart het avontuur tegemoet, het avontuur dat voor
velen misschien alleen de reis zelf al is, maar wat voor de meeste zeker
het vissen in het helderste wateren betekent, wateren die de bergen en de
vlucht van de buizerd weerspiegelen.
Als u oplettend bent kunt u in deze wateren spelende, etende en rustende
vissen zien, als u ze niet al heeft weggejaagd met uw nog onwennige
"asfaltstappen". De vis is schuw en soms als een luchtspiegeling: u
weet dat hij er is. Maar het kan zo moeilijk zijn om hem tot bijten te
brengen dat het soms lijkt alsof alles behekst is. Het vergt soms tijd
om met de omgeving te versmelten, om de geciviliseerde wereld een beetje
van zich af te schudden, om verwantschap te vinden. Met de beekforel - die
zo schuw is!
Maar wanneer u hem ziet kunt u 'm laten bijten. Zien hoe hij, zo zeker
van zichzelf, het aas in de mond neemt. En dan volgt gewoonlijk de
uitbarsting! Dan krijgt u contact met de beekforel. Een onvergetelijk
contact dat u dwingt om steeds maar weer terug te komen. U probeert, en
ziet er reikhalzend naar uit, om hem weer te pakken te nemen. Soms zelfs
midden in het meest verraderlijke drijfveen dat u in de moerassen kunt
tegenkomen. Dan is een visgids van onschatbare waarde.
Eenzaam tijdens uw belevenissen hoeft dus niet te betekenen eenzaam zonder
hulp. Hulp hebben
wij allemaal nodig. Maar zelfs al krijgt u hulp van de professionele gids,
u zult altijd degene zijn die zich de ontmoeting met de beekforel, en de
explosieve kracht, herinnert.
In het afwisselende, de rustige meren, de dartele rivieren en
de stille wateren tussen de watervallen met beekforel en zalmforel,
zit een deel van de betovering. Maar ook in de omringende bergen,
die zelfs 's zomers met sneeuw zoeken. En in de haast maagdelijke
gebieden waar zo veel wateren nog steeds niet grondig verkend zijn.
Dát is wat ons sportvissers zo aantrekt!
see you on the waters,
Harry Salmgren